W Gazecie Wyborczej pojawiła się krótka wzmianka na temat flash moba w Krakowie.

Generalnie chodziło o to, by ludzie na kilkadziesiąt sekund nagle wyjęli książki i zaczęli czytać gdzie popadnie, a następnie rozeszli się (tak wyglądają flash moby).

Mnie zaciekawiło, że ten flash mob zorganizowała księgarnia. Genialny sposób na reklamę, czyż nie? Wszystko, co musieli zrobić, to wrzucić pomysł do Internetu (a jeśli im się chciało, to zrobic za 10zł stronę informacyjną) - rozszedł się sam. Dało to darmową reklamę nie tylko wśród uczestników i ich znajomych (bo uczestnicy pewnie przesyłali znajomym filmy i zdjęcia, które powinna zrobić księgarnia), ale też w samej Gazecie Wyborczej. Nieźle.

Ciekawe, czy taki model darmowej reklamy się spopularyzuje i połączy z jakimiś promocjami?

Od niedawna słucham fantastycznego podcastu Foolish Adventure, w którym porusza się kwestie zarabiania w Internecie na różne sposoby (w szczególności przez posiadanie stron niszowych).

W 14 odcinku Foolish Adventure szczególnie wartościowe wydały mi się dwa stwierdzenia.

Po pierwsze: lepiej brandować i reklamować produkt, niż firmę, ponieważ ludzie kupują produkt ze względu na produkt, a nie produkt ze względu na firmę, która go tworzy.

Przykładowo: wszyscy wiemy, że Canon produkuje świetne aparaty fotograficzne, ale kupimy ich produkt nie ze względu na firmę, tylko ze względu na dobre parametry sprzętu.

Według mnie każda strona powinna posiadać RSS. Korzystają z niego i tak tylko bardziej zaawansowani użytkownicy, którzy nie klikają w reklamy (bo zazwyczaj używają AdBlocka).

RSS może też jednak służyć do banalnego plagiatowania treści. Na szczęście, można to trochę utrudnić.

Istnieją metody mierzenia wpływu strony WWW, serwisów społecznościowych, czy reklamy na świadomość marki, liczbę połączeń telefonicznych, czy wizyt w placówkach firmy. Omówiono je w drugim odcinku sezonu pierwszego podcastu BoagWorld. Przedstawiam wnioski z 40-minutowej rozmowy prowadzących.

Niedawno przeprowadzono ciekawą kampanię (The Humble Bundle), podczas której można było kupić pakiet gier komputerowych za dowolną cenę. Dotychczas takie próby podejmowano tylko z utworami muzycznymi.

Autorzy projektu mieli nadzieje na sprawiedliwe wpłaty. Nie przeliczyli się - model biznesowy "płać, ile uważasz za słuszne" okazał się rentowny.