W dzisiejszych czasach pełna walidacja kodu HTML w zasadzie nie jest potrzebna, ponieważ przeglądarki całkiem dobrze radzą sobie z tzw. zupą tagów. Wciąż jednak zdarza się, że niedomknięty znacznik np. h1 sporo zepsuje. I chociaż przed publikacją treści zazwyczaj się ją podgląda i poprawia, to czy nie wygodniej by było, gdyby WordPress sam zgłaszał błędy w trakcie pisania (a konkretnie autmatycznego zapisywania)?

Okazuje się, że usunięta z poziomu Google Webmaster Tools kopia strony (cache) faktycznie jest tylko blokowana, mimo wyraźnej informacji, że dane zostały wykasowane. Gdy pozwolimy na ponowne cache'owanie danej strony, wyświetli się stara kopia.

Tłumaczy to także, dlaczego pomimo stwierdzenia "usunięcia" z indeksu (oprócz cache) podmienionych po włamie podstron, nie ma szybkich zmian w rankingach SERP całej witryny (jest dalej traktowana jako zagrożenie). Wnioskuję, że ich przeliczenie następuje dopiero po faktycznym wykasowaniu kopii treści z serwerów Google. Wiem, że rankingi nie opierają się na kopiach cache, ale skoro cache nie został opróżniony (a zostało mu to stricte nakazane w GWT), to zapewne druga operacja z tego samego panelu - usunięcie z indeksu - jest podobnie tylko dodawana do kolejki, a nie faktycznie egzekwowana, jak informuje GWT.

Nie przeszkadza mi czekanie, ale po co informować o dokonaniu usunięcia treści, jeśli faktycznie nie miało to jeszcze miejsca? A webmasterzy siedzą i myślą, czemu strona tak długo nie odzyskuje reputacji...

Przeglądarki powinny obsługiwać tłumaczenie in-line w formularzach.

Przykładowo w chacie piszę "powinnaś być en:flattered" i mi się to ładnie zamienia na "pochlebiona", a nie muszę odpalać Google Translate i sprawdzać, co miałem na myśli.

Dla dłuższych fraz wystarczyłoby użyć składni en:{some text}. Dodatkowo strzałką w dół by się wybierało odpowiednią wersję tłumaczenia.

Podczas pisania SMSów też powinna być taka możliwość.

Amber Mac w książce "E-przyjaciele - zobacz, co media społecznościowe mogą zrobić dla Twojej firmy" używa serwisów społecznościowych np. do szukania hotelów.

Publikując zapytanie na Twitterze, dostaje wiele poleceń od znajomych. Ma to tę zaletę nad używaniem Google, że nie trzeba tracić czasu na przeglądanie tysięcy pozycji i szukanie opinii o nich, które mogły przecież zostać napisane na zlecenie hotelu w celach marketingowych.

Gdy się zastanowić, opinia jednostki w Internecie nie ma wielkiego znaczenia. Nabiera go dopiero, jeśli jest to opinia znajomej osoby. Może na tej zasadzie warto by było stworzyć wyszukiwarkę, która za priorytet ma opinie osób znajdujących się jak najbliżej w sieci społecznościowej? Przypadkowemu Internaucie ufa się przecież mniej, niż znajomemu znajomego.

Jeśli by obserwować, które wyniki w wyszukiwarce wybierają znajomi i nadawać tym wyborom wagę zależną od stopnia oddalenia w sieci społecznościowej, łatwiej by było znaleźć zasoby, których używają współpracownicy. Przykładowo, studenci otrzymywaliby rezultaty preferowane przez społeczność uniwersytecką, o ile będą mieć studentów jako znajomych w sieci społecznościowej. Dzięki temu wyniki szukania będą posortowane według użyteczności, a nie według treści tekstowej, co preferuje Google.

Jest to trochę inne (i chyba skuteczniejsze) podejście, od stosowanego w Google Social Search, które pozwala tylko na szukanie w treściach publikowanch przez znajomych, a nie analizuje polecanych przez nich w serwisach społecznościowych stron i odwiedzanych witryn.

Aktualizacja: Kilka dni po publikacji wpisu Google wdrożyło polecenia znajomych do algorytmu wyszukiwarki.

Istnieją metody mierzenia wpływu strony WWW, serwisów społecznościowych, czy reklamy na świadomość marki, liczbę połączeń telefonicznych, czy wizyt w placówkach firmy. Omówiono je w drugim odcinku sezonu pierwszego podcastu BoagWorld. Przedstawiam wnioski z 40-minutowej rozmowy prowadzących.